Het Labyrint op the Tor

Mei 2011: Het labyrint op de Tor

Na een drukke week en mega drukke dag sta ik eindelijk op Schiphol om naar Bristol te vliegen. De groep bestaat voor mij uit bekende en onbekende mensen maar al snel zijn we een opvallende groep binnen de vertrekhallen. Onze reis naar het magische Avalon is begonnen.

Ik realiseer mij dat ik anders in deze reis sta dan anderhalf jaar geleden. Ondanks dat ik nu eindelijk mijn eigen groep ben begonnen en dus beter in mijn gevoel van heks-zijn sta, merk ik dat ik veel onrust in mijn lijf en hoofd heb. Met de dagen die gaan komen zal ik eerst aan mijn eigen stukje moeten werken, denk ik terwijl het vliegtuig opstijgt en ik met een diepe zucht even mijn echte leven achter mij laat.

Voor mij begint mijn innerlijke reis op de dag dat we het labyrint van de Tor gaan lopen. Het labyrint bestaat uit 7 lagen omhoog en 7  lagen terug. De lagen staan voor de chakra’s en door deze in stilte  te lopen kom je in contact met je onderbewuste. Je komt het labyrint binnen op het 3e chakra, het element vuur, heel toepasselijk denk ik nog maar al snel ben ik in mijn eigen wereld en vervaagt de realiteit een beetje om mij heen. Ik zie wel wat er gebeurt maar het lijkt net of ik geen deel meer uitmaak van de wereld buiten het labyrint. Heel bijzonder om dat te mogen ervaren. Mijn aura is helemaal open en ik hoor de Godin van Avalon eigenlijk al heel snel tot mij praten. “Loop over mij met blote voeten, voel mij zoals ik jou kan voelen”… Zegt ze en al snel zijn mijn schoenen uit en voel ik Moeder Aarde onder mijn blote voeten.

Ik voel de koelte van het gras, de wind van gedachten door mijn haar, de warmte van haar  lichaam door het zand, het prikken van de netels die het leven vertegenwoordigen en de droge, losse doornen  uit het verleden. Mijn zintuigen staat super scherp en de Lady van Avalon blijft tegen mij praten.  Ze verteld mij over het leven, over plezier en verdriet. Ze laat me visioenen zien van toekomst en heden. Niet èèn moment heeft ze mij aan mijn lot overgelaten. “Vetrouw mij, zoals ik jou vertrouw”  roept ze tegen mij als de angst op de top van de Tor toeslaat. De wind blaast met enorme kracht om ons heen en het pad dat er ooit was is niet meer terug te vinden. De helling is zo steil dat ik mij aan de grassprieten moet vasthouden om mijn balans te vinden om niet naar beneden te vallen. Op level 5 laat Zij mij boos worden. Level 5 correspondeert met het keel-chakra. Nog nooit heb ik zo hard gegild om toon te geven aan mijn boosheid en frustraties die ik tegen ben gekomen omdat het pad waarop wij liepen alleen maar uit netels bestond.  Mijn voeten branden en in plaats van “au ” te zeggen stapelde de frustratie zich op en op…. Het is dan ook heel herkenbaar voor mijn dagelijkse manier van omgaan met frustraties. De Godin laat mij zien en voelen wat het met je doet als je het niet uitspreekt, ik ben haar dan ook dankbaar voor alle lessen die zij mij gegeven heeft in de vele uren die ik met haar doorbracht.

Mijn innerlijke lijn met de godin is nog nooit zo sterk geweest dan daar op de Tor. De urenlange gesprekken die we daar gevoerd zijn, hebben een diepe indruk op mij gemaakt.  Zelfs als ik nu in gedachten weer in het labyrint stap en aan een bepaalde level denk, komt zij weer naar mij toe en herhaalt zij haar wijze woorden maar herinnert zij mij er gelijk aan dat zij mij is en ik haar en dat al haar wijsheid ook mijn wijsheid is, als ik durf te vertrouwen. “Ik ben jij, zoals jij mij bent”

Nu ik weer thuis ben mis ik de magie van Avalon maar de Vrouwe van de Appelbloesem zit diep in mijn hart. Zij heeft daar een mooi zacht plekje gevonden waaruit zij mij helpt om mijn weg hier in dit aardse leven te vinden. Of ik ooit nog het labyrint ga lopen? Ik denk het wel, ik hoop alleen dat het pad door de jaren heen nog wel zichtbaar zal zijn. Het wordt niet onderhouden door de gemeente wat natuurlijk heel erg jammer is maar aan de andere kant… Is dat niet “the Myst of Avalon”. Dwars door de nevelen en alleen te vinden door zij die oprecht  opzoek zijn naar Haar.